Na de verdediging van zijn proefschrift 'Pyrrolidon-analoga van Nucleosiden en Nucleotiden' in 1971, met als promotoren de hoogleraren Huisman en Pandit, was Koomen werkzaam als universitair docent en later als hoofddocent. In 1992 werd hij benoemd tot bijzonder hoogleraar in het kader van het Genootschap ter Bevordering van Natuur-, Genees- en Heelkunde met als onderzoeksopdracht de bio-organische chemie van chemotherapeutica. De titel van zijn op 19 oktober 1992 uitgesproken oratie luidde 'Grenzen in de Knoei'. Zijn benoeming tot gewoon hoogleraar volgde in 1995.

Moleculaire mechanismen van kanker

Het begrijpen van de moleculaire mechanismen van kanker ten behoeve van het rationele ontwerp van cytostatica was altijd de rode draad in het onderzoek van Gerrit Jan Koomen. Veel van zijn promovendi werden gefinancierd door het KWF. Daarnaast was hij zeer geïnteresseerd in de synthese van biologisch actieve natuurstoffen. Aan het einde van zijn loopbaan uitte hij veelvuldig zijn grote zorgen over de opkomst van resistente pathogene bacteriën en de geringe interesse van de farmaceutische industrie voor de ontwikkeling van nieuwe antibiotica.

Bij de studenten was hij zeer geliefd, want Gerrit Jan had een groot onderwijshart. Het gaat hierbij niet alleen om de scheikundestudenten, want hij verzorgde ook de colleges bio-organische chemie aan de biologen. Naast wetenschapper en docent was hij binnen de UvA een actief bestuurder in verschillende functies, zowel op faculteitsniveau als binnen de vakgroep Organische Chemie. Landelijk is hij bestuurder geweest binnen de sectie Organische chemie van de KNCV en verschillende SON werkgemeenschappen. Internationaal was hij naast editor bij verschillende wetenschappelijke tijdschriften vooral actief bij de divisie Organic Chemistry van de IUPAC.

Nuchtere humor

Deze activiteiten laten zien dat Gerrit Jan een dienstbaar karakter had. In 2006, na zijn afscheidsrede met de titel 'Leven met chemie van het leven', werd dit beloond met een Koninklijke onderscheiding. Gerrit Jan was voor iedereen toegankelijk, altijd goed geluimd en zijn kenmerkende nuchtere humor was nooit ver weg. Naast dat hij erg van het cultureel rijke Amsterdam hield, was Gerrit Jan een Zaankanter in hart en nieren, en op deze afkomst was hij ontzettend trots. Enkele jaren geleden werd duidelijk dat zijn scherpe geest hem in de steek liet. Op zijn laatste bezoek op het Science Park met zijn HBS-vriendenclub was hij telkens de weg kwijt. De laatste jaren werd zijn wereld snel kleiner en heeft zijn vrouw Nelly hem intensief verzorgd. Naast Nelly laat Gerrit Jan twee dochters en vier kleinkinderen achter.

Jan H. Van Maarseveen