Hermens benoeming aan de UvA vormt een aanvulling op haar positie als senior onderzoeker technische kunstgeschiedenis bij het Rijksmuseum, ter bevordering van de nauwe samenwerking tussen de Faculteit der Geesteswetenschappen en het Rijksmuseum op het interdisciplinaire terrein van de technische kunstgeschiedenis. Hermens doceert binnen het masterprogramma Technische kunstgeschiedenis, en zal ook colleges geven aan bachelor- en post-masterstudenten Kunstgeschiedenis.

Act of Making

Het onderzoek van Erma Hermens betreft het maakproces in al zijn facetten. Dat reikt verder dan het taxonomische identificeren van technieken en materialen, en beslaat ook de contextuele en conceptuele invloeden op het maken van kunst. Vanuit haar specialisatie in schildertechnieken – van Renaissance tot moderne kunst – werkt Hermens discipline-overstijgend. Uitgaande van een kunsthistorische vraagstelling focust zij zich onder meer op het atelier als de omgeving voor de ‘choreografie’ van het maakproces; kunstenaarsmaterialen (handel, beschikbaarheid, karakteristieken en beperkingen); technische kennis en experiment; uitwisseling en samenwerking; en fysieke veranderingen in het object. Zij is met name geïnteresseerd in de mechanismes van technische en materiële cross-overs tussen de verschillende kunstdisciplines, het concept van authenticiteit, en technische kunstgeschiedenis als methodologie voor objectgericht onderzoek.

Hermens specialisatie, technische kunstgeschiedenis, wordt vaak beschreven als een samenwerking tussen kunsthistorici, conservatoren en natuurwetenschappers, maar recente ontwikkelingen – met gebruikmaking van methodologieën uit onder andere de antropologie, wetenschapsgeschiedenis en material culture – pleiten voor een ruimere definitie. Hoewel een steeds belangrijker rol wordt toegekend aan wetenschappelijk-analytische methoden om materiaal-technische facetten van het maakproces te identificeren, is voor het plaatsen in context en interpretatie van deze data volgens Hermens de samenwerking met de geesteswetenschappen cruciaal. Dit, samen met het gebruik van reconstructies en ‘re-enactment’, leidt tot een veelomvattende, interdisciplinaire interpretatie van de materialiteit, betekenis, gebruik en functie van objecten.

Over Erma Hermens

Hermens studeerde Kunstgeschiedenis en Italiaans, en promoveerde in de kunstgeschiedenis aan de Universiteit Leiden. Zij is tevens opgeleid tot en werkte als schilderijenrestaurator. In 2016 werd zij benoemd tot senior onderzoeker Technische kunstgeschiedenis bij het Rijksmuseum. Ze is lid van de wetenschappelijke commissie van het Netherlands Institute for Conservation, Art and Science (NICAS), waar ze – samen met prof. dr. Sven Dupré (Universiteit van Utrecht) – de onderzoekslijn Technical Art History leidt. Van 2006 tot 2016 was Hermens Associate Professor aan de Universiteit van Glasgow, waar zij het masterprogramma in technische kunstgeschiedenis opzette en meerdere promovendi begeleidde.

In 2013 kreeg Hermens een prestigieuze British Academy Mid-career Fellowship Grant toegekend voor onderzoek naar atelierpraktijken in de Medici-archieven in Florence, waarover zij momenteel een monografie voorbereidt. Hermens was gasthoogleraar aan Renmin University in Beijing en de Autonomous New University of Mexico, en bij het ‘Making and Knowing Project’  aan Columbia University ( NYC), waarvan zij in de adviesraad zit. In 2017 was zij gastdocent aan het Harvard Summer Institute for Technical Studies in Art (SITSA). Hermens is partner in het Horizon 2020 Marie Curie Sklodowska Innovative Training Network ‘New Approaches in the Conservation of Contemporary Art’. Ze is lid van de adviesraad van het ArtTechne project van de Universiteit Utrecht, en van stuurgroep van het Mobility Creates Master-netwerk, een internationaal netwerk geleidt door het Center for Art Technological Studies (CATS), Kopenhagen.

Hermens heeft tal van publicaties op haar naam staan en is hoofdredacteur van het peer-reviewed tijdschrift ArtMatters, International Journal for Technical Art History. In 2017 coördineerde zij het technische onderzoek voor de Matthijs Maris-tentoonstelling bij Rijksmuseum en was zij co-auteur van ‘Matthijs Maris at Work’. Samen met Prof. Dr. Davide Iannuzzi, hoogelraar Experimentele natuurkunde aan de Vrije Universiteit Amsterdam, werkt zij aan de toepassing van nanoindentatie-technieken op craquelurevorming in verflagen van schilderijen.

Onlangs ontving ze van NWO twee subsidies voor NICAS-onderzoeksprojecten, een 1-jarig Seed Money project Imaging, Identification and Interpretation of Glass in Paint (I³GlassP), en samen met Prof. Dr. Joost Batenburg, CWI, een 4-jarig onderzoeksproject CT for Art: from Images to Patterns (IMPACT4Art).