Hermann Dürr is verbonden aan het Institute of Physics (IoP) van de UvA. Onlangs is hij overgestapt van het onderzoeksinstituut BESSY van het Helmholtz Centrum in Berlijn naar de nationale versneller SLAC aan Stanford University (VS), waar ’s werelds eerste vrije-elektronen röntgenlaser staat: de Linear Coherent Light Source (LCLS). Zijn voornaamste onderzoeksrichting betreft de elektron-, spin- en roosterdynamica in magnetische en gecorreleerde systemen, die hij bestudeert op femtoseconde-tijdschaal en nanometer-lengteschaal met ultrasnelle röntgenlasers. Het werk van Dürr is bepalend voor de technologie voor magnetische dataopslag van de volgende generatie. Met zijn recente aanstelling aan de UvA is hij begonnen een nieuw college Ultrafast X-Ray Physics te verzorgen binnen de track Advanced Matter and Energy van de masteropleiding Physics. Daarnaast worden met de leerstoel de banden tussen het onderzoeksprogramma Hard Condensed Matter van het Institute of Physics en het LCLS versterkt, waardoor nieuwe onderzoeksstrategieën voor de gecorreleerde materialen ontstaan.

Dürr promoveerde in 1990 aan de Universiteit van Bayreuth (Duitsland). Zijn onderzoek was gebaseerd op experimenteel werk uitgevoerd aan het Max-Planck-Institut für Plasmaphysik in Garching. Na postdocaanstellingen bij achtereenvolgens de Universiteit van Manchester en als Feodor Lynen Fellow bij het Oak Ridge National Laboratory (VS) werd hij in 1994 benoemd als staflid van het Daresbury Laboratory (VK). In 1999 keerde Dürr terug naar Duitsland als staflid aan het Research Center Jülich, waarna hij in 2001 bij BESSY (Helmholtz Centrum) begon; eerst als groepsleider en vanaf 2009 als hoofd van de afdeling Magnetic Dynamics. Daarna werd hij door SLAC gevraagd om daar Senior Staff Scientist te worden om zo één van de hoofdrolspelers te worden in het onderzoeksspeerpunt ‘ultrasnel magnetisme’. In 2003 ontving Dürr de Röntgen Award van de Justus-Liebig Universiteit in Giessen. Hij heeft meer dan 100 peer-reviewed publicaties op zijn naam staan.